Tym razem moją wyprawę chciałem zacząć od rekolekcji dla muzyków w Gródku n/Dunajcem. Następnie chciałem objechać południe i zachód Polski. Wyjazd był dosyć spontaniczny i nie miałem dokładnie zaplanowanej trasy. W ramach przygotowań przejechałem zaledwie ok. 300 km. Obawiałem się tego, że po raz pierwszy tak daleko będę jechał bez dnia odpoczynku. Około 200 km przejechałem za granicą tzn. na Słowacji, w Czechach i w Niemczech. Poniżej przedstawiam opis mojej wyprawy.
.jpg)
Jeżeli ktoś chce na bieżąco oglądać zdjęcia to wystarczy otworzyć Galerię Południe i zachód Polski 2009. Zdjęcia są opisane więc łatwo je odnaleźć. Jeżeli ktoś chciałby posłuchać muzyki w czasie czytania opisów czy oglądania zdjęć to może nacisnąć w menu Inne: Podkład z piosenkami religijnymi, Piosenki chrześcijańskie, Piosenki Arki Noego lub Rockowy podkład muzyczny. Otworzy się nowe okno z kilkoma zdjęciami i muzyka zacznie odtwarzać się automatycznie. Można nacisnąć okno equelizera w prawym dolnym rogu i wybrać piosenkę lub zatrzymać odtwarzanie. W środku relacji znajdziesz interaktywną mapę Polski z zaznaczonymi ciekawymi miejscami. Powiększ ją naciskając „+" i znajdź poszukiwane miejsce albo po prostu przeglądaj mapę Polski. Życzę dobrych wrażeń.
Pociągiem z Bydgoszczy docieram 2.07.09 r., z dwiema dziewczynami ze Złotowa Adrianą i Weroniką, do Nowego Sącza. Dziewczyny jadą autobusem ja zaś rowerem do Gródka nad Dunajcem. Tam przeżyjemy rekolekcje dla muzyków. To temat na inną historię, ale było pięknie. Rekolekcje zakończyły się 7 lipca. Wyjeżdżam z Gródka o g. 15.00. Czeka mnie jedna duża góra do Nowego Sącza którą już raz przejechałem. Temperatura 25 °C. Jadę wzdłuż Jeziora Rożnowskiego. W Nowym Sączu udaję się na dworzec odwiedzić dziewczyny ze Złotowa czekające na pociąg.
Następnie kieruję się do Starego Sącza. Tutaj znajduje się klasztor Klarysek założony przez księżną Kingę, żonę Bolesława Wstydliwego. Księżna po śmierci męża sama wstąpiła do klasztoru w 1279 r. Do tego klasztoru wstąpiła również królowa Jadwiga, która zmarła w 1339 r. W 1683 r. Jan III Sobieski podarował klaryskom zdobyty na Turkach sztandar, który jest do dziś przechowywany w klasztorze. Przy klasztorze funkcjonuje gotycki kościół pw. Św. Trójcy i św. Klary. Kiedy przyjeżdżam wszystko jest zamykane, ale coś jeszcze zobaczyłem. Moja droga cały czas wiedzie wzdłuż Dunajca. Do Krościenka wjeżdżam po g. 20.00. Nocleg znajduję w centrali oazy. Pani, która zwykle szła wcześniej do siebie, dzisiaj posiedziała dłużej i to ona mnie przygarnęła. Teraz już wiedziała dlaczego tak siedziała. Jestem w domku razem z braćmi bonifratrami.
Rano odprawiam Mszę św. z braćmi bonifratrami razem z jutrznią. Później zostaję zaproszony na śniadanie z nimi. Przełożony pokazuje mi trasę wzdłuż Dunajca najpierw po Słowackiej a później po Polskiej stronie. Chętnie z niej skorzystam. Wyruszam o g. 10.00. Dzień zaczyna się deszczowo. Później jednak szybko przestaje padać i tak jest do końca dnia. Jadę do Szczawnicy. Robię krótki objazd miasta, zakupy i ruszam na Słowację do Czerwonego Klasztoru.
W Dębnie jest już płasko. Zwiedzam najstarszy w Polsce gotycki kościół drewniany z końca XV wieku. Ksiądz mówi by być krótko, bo jest już wietrzony i zamknięty dla turystów. Jadę niesamowicie ruchliwą droga do Nowego Targu. Nie ma niestety pobocza. Skręcam na Ludźmierz. Tutaj jest spokojnie. Mam przed sobą panoramę Tatr. W Ludźmierzu jestem o g. 19.00. Siostra zakonna skierowała mnie do domu pielgrzyma i tam znajduję nocleg. Na przechadzce spotykam proboszcza i chwilę rozmawiamy. Dzisiaj najwyższa wysokość to 717 m npm.
Pobudka o g. 6.00. Mszę św. odprawiam w sanktuarium o g.6.30. Śniadanie jem razem z proboszczem i wikarym. Dziękuję za gościnę (proboszcz nie chciał zapłaty) i obiecuję modlitwę. Tak też robię bo w intencji dobrodziejów wyprawy mówię codziennie dziesiątkę różańca i odprawiam Mszę św. Wyjeżdżam o g. 10.30. Droga jest dosyć płaska. Temp. ok 22 °C. Duży ruch samochodowy. W Czarnym Dunajcu kupuję kask, ponieważ planuję jazdę przez Słowację. Po lewej stronie mam panoramę Tatr. Widoki są piękne. Mijam granicę ze Słowacją. Tędy jest krócej. Samoloty które rozsiewają nawozy zabierają też chętnych na przelot..jpg)
Deszcz przestaje padać. Czeka mnie teraz, jak się okazuje, najtrudniejszy odcinek drogi z Rychwałdka. Jest bardzo stromo i to przez kilka kilometrów. Momentami 13 %. Muszę trochę poprowadzić rower. Do sanktuarium w Rychwałdzie dojeżdżam o g. 20.00. Rychwałd witał mnie dźwiękami dzwonów wybijającymi pieśń My chcemy Boga. Śpię w domu formacyjno - rekolekcyjnym franciszkanów.
Pobudka o g. 6.30. Msza św. odprawiam w sanktuarium maryjnym. Po Mszy mam sesję zdjęciową w kościele. Śniadanie jem razem z ojcami. Robię sobie kanapki na drogę. Od ojca dyrektora dowiedziałem się o sanktuarium w Szczyrku. Wyjeżdżam o g. 10.00. Od samego rana mam podjazd do Żywca. Robię krótki objazd miast (konkatedra, zamek, pałac, park). Pewien rowerzysta, kiedy przystanąłem na chwilę, spytał się czy może mi pomóc. Piękny gest. Kiedy wyjeżdżam z Żywca napotykam na krajówce 69 niesamowity ruch samochodów, także TIR-ów. A pobocza nie ma. Trzeba jak najszybciej zjechać w boczną drogę. Udaje mi się to w Łodygowicach.
Po wjeździe przychodzi zjazd aż do samej Wisły. Podziwiam nową skocznię im. Adama Małysza. Mijam Ustronie. Cechą charakterystyczną tych stron jest to, że przeważa tu wyznanie ewangelickie. Jest sporo turystów. Widziałem kilku sakwiarzy. Do dominikanów w Hermanicach dojeżdżam o g. 20.00. Jest tam ośrodek nawet dla kilku tysięcy młodzieży. Śpię w sali na materacu. Jem kolację z własnych kanapek, które nie mogą się zepsuć i długo rozmawiam z młodzieżą.
Rano o g. 9.00 odprawiam Mszę św. z dominikanami i młodzieżą. Później wspólne śniadanie (pieczona kiełbasa). Jest dosyć zimno - 18 °C. Wyruszam o g. 10.30. Młodzież ma już wykład z bioetyki. Jadę przez Goleszów. Jest pagórkowato. Dojeżdżam do Cieszyna. Dzieli się na dwie części - polską i słowacką. Miasto zrobiło na mnie pozytywne wrażenie. Niestety trwa remont wzgórza zamkowego. Jadę na stronę czeską jednym mostem, a wracam drugim. Strona czeska jest mniej ciekawa. Ruch tam też o wiele mniejszy. Nazwy ulic są po czesku i polsku.
Zjeżdżając z większej górki szybko nabieram prędkości. Próbował mnie wyprzedzić samochód osobowy, ale ja jechałem 50 km/h. Niestety przed nami był radar i tak jechaliśmy równolegle po wąskiej drodze aż nie minęliśmy radaru. Było bardzo niebezpiecznie. W Raciborzu oglądam prezentacje muzyczne ogniska twórczego. Jadę do znajomego księdza proboszcza z parafii NSPJ. Jestem tam o g.19.30. Czeka mnie tam niespodzianka w postaci pierwszego spotkania modlitewnego osób które były na rekolekcjach dla muzyków. Po kolacji rozmawiamy z misjonarzem z Peru. Kładę się o g. 23.30.
Mszę św. niedzielną odprawiam w kościele parafialnym o g. 9.00. Zostaję zaproszony na śniadanie z proboszczem, ojcem duchownym seminarium i neoprezbiterem. w rozmowie dowiaduję się o klasztorze benedyktynów w Biskupowie koło Nysy. Od razu wiem dokąd dzisiaj pojadę. Wyruszam o g. 11.00. Objeżdżam rynek miasta i kieruję się na Głogówek. Na początku jest temp. 18 °C. Później wzrasta do 24 °C. Droga spokojna. Mijam uśpione wioski (jest niedziela). Napotykam charakterystyczne poniemieckie krzyże przydrożne, albo figurki Marki Bożej na ścianach domów. Krajówka 40 jest również dosyć pusta. Jest jeszcze robiona, ale ma pobocze.
Pobudka o g.7.00. Sam odprawiam Mszę św. w kaplicy benedyktynów. Jem śniadanie, pakuję się i wyruszam o g. 10.00. Jadę spokojną drogą przez Białą Nyską. Dzisiaj wyjątkowo nie chce mi się jechać. Po niecałych 20 km jestem w Nysie. Zwiedzam kościół św. Jakuba i św. Agnieszki z XV w. Posiada jeden z najbardziej spadzistych dachów w Europie o niebagatelnej powierzchni 4 tysięcy m2, jest to też miejsce pochówku sześciu biskupów wrocławskich. Objeżdżam inne zabytki. Jestem także koło Domu Generalnego sióstr Elżbietanek, z którymi będę współpracował w nowej parafii.
W Paczkowie oglądam średniowieczne mury miejskie. Niestety jest dość dużo pijanych. Kieruję się na Kamieniec Ząbkowicki. Droga składa się z betonowych bloków. Przejechałem ok. 50 km. Robi się dosyć późno i niestety nie wjeżdżam do Kamieńca. Podziwiam tylko z daleka zamek i kościół pocysterski. Na rzece Nysa Kłodzka pierwszy raz widzę efekty powodzi w postaci pływających całych drzew. Skręcam na Ożary i Przyłęk. Jestem już blisko celu chociaż zostałem wprowadzony w błąd przez miejscowego, że jest dalej. Teren pagórkowaty. W sklepie w Bardzie kupuję colę, bo już nie mam nic do picia. Na miejscu w Bardzie jestem o g. 20.00. Znajduję nocleg w sanktuarium u zakonników. Zostaję zaproszony na kolację. Obchodzę niewielkie Bardo. Później wieczorne rozmowy z redemptorystami. Minął już siódmy dzień wyprawy. Mam zrobione ponad 560 km.
Budzę się o g. 6.15. O g. 7.00 odprawiam Mszę św. w sanktuarium. Później śniadanie i rozmowy o drodze przy kawie. Spotykam moich nowych parafian z Bydgoszczy, którzy zwiedzali sanktuarium. Wyruszam o g. 9.30. Najpierw ostry podjazd do Wojbórza. Później ostry zjazd 1.5 km. I znowu pod górkę. Zaczyna padać deszcz. Chowam się na przystanku. Ale po chwili już przestaje.
Dojeżdżam do Krzeszowa o g. 19.00. Już z daleko widać sanktuarium. Grupa młodych chłopaków mija mnie bez problemów pod górkę. Zdziwili się kiedy ich minąłem błyskawicznie rozpędzony masą roweru z górki. Staję prze wieżami kościoła. Są po prostu potężne. Nie wiem czy coś takiego widziałem. Szukam noclegu u sióstr benedyktynek w domu pielgrzyma. Siostra odesłała mnie do elżbietanek, ale kiedy dowiedziała się, że jestem księdzem, coś się dla mnie znalazło. Siostra mówiła mi, że jest prymitywnie, ale ja nic lepszego nie potrzebowałem. Wyszło słońce zza chmur i udałem się na sesję zdjęciową. Wracam i planuję dzień jutrzejszy. Czas na spanie.
O g. 6.00 mam pobudkę. Koncelebruję Mszę św. w kaplicy sióstr o g. 6.45. Jem śniadanie o g. 8.00. W międzyczasie się pakowałem. Płacę 35 zł ze śniadaniem. Wyruszam o g. 10.00. Jadę do Pawilon na wodzie - zwanego Betlejem w samym Krzeszowie. Miejsca spotkań cystersów. Robię 4 km w dwie strony. Kupuję pasztet i chleb krojony, a także coś do picia oraz słodką galaretkę. Zamiast na Kamienną Górę przez księdza z Warszawy zostałem pokierowany na Lubawkę.
Mijam Kowary i jadę na Podgórzyn. Jest płasko lub z górki. Przy dużej prędkości mijam zbiornik wodny w Sosnówce oddany w 2001 roku. Przejeżdżam przez Piechowice, miasto olimpijczyka Marka Galińskiego. Postanawiam jechać dalej do Szklarskiej Poręby. Poruszam się drogą krajową nr 3. Ruch nie jest duży. Jest minimalne pobocze. Jadę wzdłuż rzeki Kamienna w odwrotnym kierunku do jej nurtu. Czyli cały czas jadę pod górkę i to dosyć mocno. I to jest tak naprawdę najtrudniejszy odcinek. Nie wiem gdzie jest Szklarska Poręba. Robi się powoli ciemno. Szukam jakiegoś kempingu. I w końcu jest nad samą rzeką. Zatrzymuję się wyczerpany. Mam 15 min. do Wodospadu Szklarki. Wykonuję kilka telefonów do rodziny. Rozbijam namiot i idę spać.
Wstaję o g. 7.00. Niestety nie mogę pochwalić tego kempingu. Jest bardzo brudno w ubikacji. Nie ma ciepłej wody. Płacę 10 zł. Teraz trochę turystyki pieszej. Udaję się pieszo do Wodospadu Szklarki. Znajduję się on na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego dlatego trzeba zapłacić za wstęp 5 zł. Po spakowaniu się wyruszam o g. 10.00. Jest znowu pod górkę. Dojechałem do Górnej Szklarskiej Poręby, czyli do centrum. Dopiero teraz zobaczyłem miasto jadąc nim 8 km. Jest mnóstwo ludzi. Dużo wycieczek, a także sportowców. Dzieci bawią się na placu zabaw przy Skwerze Radiowej Trójki. W piekarni, gdzie robiłem zakupy, rozmawiam o wyprawie i dalszej trasie. Ma być na początku trudno, ale ładnie. Jest tak jak mówił piekarz. Najpierw 3 km ostro pod górkę. Piękne widoki na Karkonosze.
Mijam Miłoszów. W czasie wojny istniała tam filia obozu Gross-Rosen, gdzie do dziś zachowała się fabryka oraz 2 wejścia do sztolni, budowane przez więźniów. Zasypane zaraz po wojnie, oznaczone jako obiekty niespenetrowane. Z kolei zwiedzam ciekawe miasto Lubań. Położone w polskiej części Łużyc Górnych na Pogórzu Izerskim, nad rzeką Kwisą. Leży na międzynarodowym szlaku pątniczym - Drodze św. Jakuba. Zbiegają się tu trzy jego odcinki: Dolnośląska Droga św. Jakuba, Via Regia oraz Via Cervimontana. Na mapie miałem zaznaczony Nawojów Łużycki jak miejsce z zabytkiem. Nic nie mogłem dostrzec. Jakież było moje zdziwienie, gdy zobaczyłem tył tamtejszego kościoła. Znajdowały się tam pozostałości dworu renesansowego z połowy XVI wieku. Zachowały się piękne renesansowe krużganki z około 1570 roku. Mszę św. odprawiam w miejscowości Nowogrodziec w późnobarokowym kościele pw. Św. Pawła i Piotra o g. 18.00.
Wstaję o g. 7.00. Wyruszam o g. 8.15, a więc dosyć wcześnie. Jadę na elektrownię wodną a następnie na zamek. Dobrze, że jestem rano ponieważ za godzinę przez cały dzień będą imprezy. Przy wejściu stoi dwóch strażników. Zamek w Kliczkowie sięga początkami roku 1297. Leży w sercu Borów Dolnośląskich. Pogoda jest bardzo dobra. Temp. powyżej 25 °C. Droga wiedzie cały czas wśród lasów leciutko w dół. Autostrada jest zamknięta więc jest trochę ruchu ciężarówek na drodze którą jadę. Śniadanie jem po 25 km w lesie o g. 10.00. W Rudawnicy spotykam Czechów z kajakami na samochodach.
Chcąc ominąć Zieloną Górę jadę na Raculę. Robię tam krótkie zakupy i o g. 18.20 widzę kościół. Msza św. jest o 18.30 i tak udaje mi się ją odprawić. Zostaję zaproszony na kolację, ale dziękuję ze względu na późną porę. Na Sulechów nie mogę jechać drogę ekspresową, więc czeka mnie kilka kilometrów kostki brukowej na Jany. To jest przeżycie ekstremalne. Przejeżdżam przez zabytkowy most w Cigacicach (fragmenty z XIX w.) na Odrze. Pytam się o nocleg, ale tu taj nic nie ma, a jest już g. 20.00 i robi się ciemno. Trzeba jechać 6 km do Sulechowa. Po g. 21.00 jestem na miejscu. Dzwonię na plebanię kościoła św. Stanisława Kostki. Udaję się i mam nocleg na salce.
Wstaję o g. 7.00. Zabawna sytuacja, ponieważ jestem zamknięty i nie mogę się wydostać z salki na Mszę św. Przez okno proszę o pomoc. O 8.00 odprawiam Mszę św. Śniadanie jem z gościnnymi księżmi. Proboszcz je przygotowuje. Dziękuję za gościnę. Jest zimno tylko 18 °C. Ciemne chmurę na niebie. Objeżdżam rynek miasta i dalej na Świebodzin główną trasą. Na szczęście jest pobocze. Teren pagórkowaty. Na obrzeżach Świebodzina z daleka oglądam teren budowy ogromnego pomnika Chrystusa Króla. Świebodziński pomnik, podobnie jak jego brazylijski odpowiednik w Rio de Janeiro, będzie miał 32 metry wysokości. Ale nie stanie się li tylko wierną kopią Chrystusa z Rio. Dodatkowo będzie miał bowiem jeszcze koronę i inny układ rąk: otwarte ramiona skierowane na leżące u podnóża lubuskie miasteczko. Ponieważ kilka razy byłem chwilę w Świebodzinie, zaskoczeniem było dla mnie sanktuarium Miłosierdzia Bożego.
Trochę się tam kręcę i obmyślam nowy wariant mojej drogi, by ominąć krajówkę. Od Świebodzina bowiem nie ma pobocza. Kieruję się na Sulęcin. Zaczyna kropić. Moja siostra znalazła telefon w internecie do parafii w Krzeszycach w której planuję nocleg i proboszcz się zgodził. Kilka kilometrów przed Żarzynem kładą nową nawierzchnię asfaltową i samochody osobowe mają zakaz przejazdu. Jest więc zupełny spokój. Robi się pagórkowato. Jadę przez Łagowski Park Krajobrazowy. Cały czas są tereny wojskowe. Wjeżdżam na lokalne wzniesienie 300 m npm. Trochę się spociłem. W Sulęcinie właśnie się skończył festyn Joannitów. Zaczyna mocno padać. Ubieram rzeczy przeciwdeszczowe. I tak jest do Krzeszyc. Ostatnie 4 km jadę krajówką. Na miejscu jestem po g. 20.00. Zdejmuję wszystko ponieważ jest mokre z zewnątrz. Jem kolację i idę do proboszcza. Ten częstuje mnie wyśmienitą sałatką owocową. I idę spać. Dzisiaj przekroczyłem 1000 km.
Wstaję o g. 7.00. Jem śniadanie i o g. 8.00 przewodniczę niedzielnej Mszy św. z kazaniem. Proboszcz jedzie na filię, więc już nie ma czasu na rozmowy. Wyruszam o g. 9.00. Jadę przez Świerkocin. Niedaleko od zabudowań wsi znajduje się ZOO Safari - jedyny tego typu prywatny ogród zoologiczny w Polsce, przystosowany do przejazdu autobusem i samochodem. Trzy kilometry dalej znajdują się Nowiny Wielkie, a tam z kolei Park Dinozaurów. Normalnie centrum rozrywki.
Wjeżdżam na drogę krajową nr 3. Do centrum Szczecina mam 45 km. Jest szerokie pobocze i duży ruch samochodów. Skręcam do Kołbacza gdzie zwiedzam pocysterski kościół romańsko - gotycki z lat 1210-1347, gotycki Dom Konwersów z lat 1300-40 i Dom Opata z 1. połowy XIV w. Warto było nadrobić kilka kilometrów. Niestety od tego momentu nie ma już pobocza. Jadę ile sił w nogach. Przejazd przez Szczecin to 30 km w ogromnym ruchu. Siostra opracowała drogę do salezjanów do których jadę, i nie mam problemów z dojazdem. Oglądam panoramę miasta na Trasie Zamkowej im. Piotra Zaremby. Na miejscu jestem o g. 21.00. Przejechałem najwięcej kilometrów z bagażami w moim życiu - 129 km. Rozmawiam jeszcze ze znajomym salezjaninem i zmęczony idę spać.
Pobudka o g. 6.25. Odprawiam Mszę św. o g. 7.00. Na śniadaniu i kawie jestem z salezjanami. Pytam się o wyjazd ze Szczecina, ale droga jest dosyć prosta. Jadę na Pilichowo. Jest ścieżka rowerowa. Rano jest słońce, ale wieje zimny wiatr. Robię zakupy na rynku i kupuję euro potrzebne mi w Niemczech. Spotykam kolejnych podróżników. Jeden wybiera się ze Szczecina do Zakopanego. Wyraźnie odczuwam wczorajszy dzień. Jadę wolno oszczędzając siły. Wykonuję telefon do domu. Zastanawiam się czy przy mojej dzisiejszej kondycji jechać przez Niemcy. Dokonałem pewnego wyczynu, a mianowicie mogę powiedzieć, że przejechałem rowerem cały Szczecin - 40 km. Muszę odpocząć po 15 km jazdy.
Jest niełatwo jechać ale warto było. Taki też jest mój wniosek. Jeżeli wybiera się to co trudne to jest się bardziej zadowolonym. Kieruję się do Kamp w nadziei znalezienia noclegu. Próbowali pomóc mi Niemcy. Ale nic z tego nie wyszło. Zobaczyłem tylko zabytkowy most zwodzony. Do Anklam nie dojadę więc szukam noclegu na dziko. Udaje mi się to na wale przeciwpowodziowym po zjechaniu ze ścieżki. Jest spokojnie i cicho..jpg)
Budzę się o g. 6.25. Składam namiot i po modlitwie i śniadaniu wyruszam o g. 8.00. Do Anklam mam 5 km. Zwiedzam miasto Otto Lilienthala z kościołem pw. Najświętszej Marii Panny w Anklam z XIII w. Kieruję się na Lassan. Jadę wzdłuż wybrzeża. Mocno wieje. Asfalt jak w Polsce. Przed Wolgast uwieczniam na zdjęciu reklamę na przystanku autobusowym. Po 40 km jestem w Wolgast. Miasto jest oblegane przez turystów. Mijam most zwodzony i znajduje się na wyspie Uznam. Skręcam w kierunku Świnoujścia.
Chciałem wykąpać się w morzu i kiedy znalazłem plaże z dobrym wejściem dla roweru okazało się, że to plaża nudystów. Biegało tam dwóch mężczyzn golasów. Za taką przyjemność dziękuję. To było koło Ahlbeck. W Świnoujściu jestem o g. 18.00. W kościele garnizonowym odprawiam Mszę św. o g. 19.00. Udaję się na kemping Relax za który płacę 26 zł, a więc sporo. Kemping jest jednak porządny z przepustkami i ochroną. Rozbijam namiot. Później idę nad morze i jem kolację. Moimi sąsiadami są mieszkańcy Nowego Sącza, z którego przecież wyruszyłem rowerem.
Wstaję o g. 7.00. Składam namiot i wyruszam o g. 8.00. W Świnoujściu jest kontynuacja ścieżki rowerowej międzynarodowej trasy R10. Jadę na przeprawę promową a później do latarni. Przyjechała jakaś wycieczka więc oglądam ja tylko z zewnątrz. Trasa rowerowa prowadzi lasem. Niektóre odcinki są piaszczyste. Znowu nie jest łatwo. Wchodzę na wieżę obserwacyjną Goeben. Mocno odczułem lęk wysokości gdy znalazłem się w części gdzie jest tylko kratownica. Na trasie spotykam w zasadzie samych Niemców. Przejeżdżam przez Międzyzdroje. Tutaj jest pełno ludzi. Po prawej mam Woliński Park Narodowy z Rezerwatem Żubrów. Jadę ostro pod górę. Wjeżdżam pod Gosań - najwyższe wzniesienie polskiego wybrzeża leżące bezpośrednio nad morzem (95 m npm.) i Grzywacz - najwyższe wzniesienie wyspy Wolin (116 m npm.) na której się znajduję. Znajdują się około 4 km od Międzyzdrojów, przy szosie nr 102, na odcinku Międzyzdroje - Dziwnów.
Oglądam potężna i odkryta latarnię w Niechorzu. O g. 19.00 odprawiam Mszę św. Proboszcz w ramach ogłoszeń spytał się czy ktoś by mnie wziął na nocleg. Znalazła się pani Eugenia Nowakowska z Rewala. I tak miałem nocleg w przyczepie kempingowej. Musiałem się wrócić 5 km do Rewala. Na prośbę właścicielki poświęciłem przyczepę. Byłem w niej pierwszym gościem. Zostaję poczęstowany kolacją. Później rozmawiamy. Idę nad morze i i do latarni. Wracam o g. 23.00. Biorę prysznic i zostaję upomniany przez sąsiadów, że tak późno. Zmęczony idę spać.
Wstaję o g. 7.00. O g 8.00 jestem spakowany. Panu Eugenia przynosi mi śniadanie. Chwilę rozmawiamy o problemach. Idę na plażę klifową za dnia. Mam jakieś 300 m. Później pamiątkowe zdjęcie z gospodarzami i wyjazd o g. 9.00. Jadę na Karnice. W okolicach tej miejscowości nawierzchnia drogi jest niezbyt dobra. Wcześniej jest znacznie lepiej. Mijam Cerkwicę. Tam w 1124 roku odbył się uroczysty chrzest ludności Pomorza Zachodniego przeprowadzony przez misjonarza św. Ottona z Bambergu. Warto ją odwiedzić ze względu na gotycki kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Niestety jest trochę daleko. Okazało się, że to 35 km. Jest już g. 19.30. Teren jest bardzo pagórkowaty. Szybkie zjazdy i podjazdy na najlżejszych przełożeniach. Jest bardzo ładnie. To jest teren Drawskiego Parku Krajobrazowego. Robi się ciemno. Pierwszy raz jadę przy świetle czołówki. W zupełnych ciemnościach dojeżdżam o g. 22.00 do Kluczkowa. Pije herbatę z panią sołtys która już na mnie czekała i jem bardzo dobre cukierki krówki produkowane w miejscowej firmie Gniewko Kluczewo. Idę do świetlicy wiejskiej. Miejscowi chłopacy myśleli, że jest jakaś impreza i dobijali się do mnie, ale dali mi spokój.
Pobudkę mam o g. 7.00. Spakowany jestem o g. 8.00. Czekam na syna sołtysa, który miał przyjść i zamknąć swietlicę, ale nie przyszedł. Idę na zakupy (trzy bułki i dżem w piątek) i jadę do domu sołtysowej. Budzę jej syna i daję mu klucz od świetlicy. Temperatura tylko 19 °C. Jadę przez Chłopowo i Łubowo. Od Liszkowa przez 9 km prowadzi betonówka aż do Bornego Sulinowa. Jest płasko. Na jednym z niewielu wzniesień wyprzedza mnie rowerzysta. Na górce nabrałem dużej prędkości i rozpędzony tylko śmignąłem koło niego. Bardzo się zdziwił. Spotykam się ze znajomą rodziną z Piły.
Niestety przez tę ulewę źle skręcam i nadrabiam drogi. Cały czas pada. Dopiero przed drogą krajową na Jastrowie przestaje. Dzisiaj nadrobiłem chyba z 30 km. Teraz jadę główną drogą. Jakoś da się jechać chociaż nie ma pobocza. Wyszło słońce. W Jastrowiu jestem o g. 18.45. Tutaj nie widać śladu deszczu. Jadą przez Nowiny spotykam moich dawnych parafian. Ta wieś należy do mojej poprzedniej parafii w Złotowie. Mijając mnie przed Złotowem inni parafianie trąbią na mnie, ponieważ mnie rozpoznali. Na plebanii w Złotowie jestem o g. 19.55. Składam życzenia imieninowe gospodyni pani Krystynie. Odwiedzam znajomych, a później spać.
Wyjeżdżam o g. 11.00 po odwiedzeniu znajomych. Jadę znaną mi drogą. Zajeżdżam nad jezioro w Więcborku. Tam jem posiłek siedząc na ławce. Oglądam kaczki, które podpływają gdy rzucałem im kawałki wysuszonej już bułki. Nadciąga deszcz. Ruszam więc dalej. Daleko nie ujechałem gdy złapała mnie ulewa. Stoję oparty o niesamowicie nagrzaną ścianę budynku. Deszcz i przelotne opady towarzyszyć mi będą aż do Bydgoszczy. Jadę spokojnie. Ta droga jest mi dobrze znana. Z Bydgoszczy do Wojnowa powstaje ścieżka pieszo - rowerowa. Będzie można spokojnie przejechać ten odcinek. A ruch jest tutaj dosyć duży.
O g. 17.45 jestem w Bydgoszczy. Przejeżdżam przez Kanał Bydgoski. Udaję się na Wyspę Młyńską. Tam prawdziwy najazd telewizji. Widocznie kręcą film, ponieważ następuje rekultywacja wyspy i właśnie ukończono kolejny etap. Robi się tu coraz ładniej. Przy moim kościele jestem o g. 20.00. Ksiądz Damian robi mi pamiątkowe zdjęcie i tak zakończyła się moja kolejna bardzo udana wyprawa. Niedługo, jeszcze w te wakacje wybieram się na drugą, już tylko tygodniową wyprawę po Kaszubach.
Maj 2008 © ks. Grzegorz Kortas
Strona Główna
O mnie